W każdy wtorek i czwartek po wieczornej Mszy świętej wprowadzamy od teraz półgodzinne adoracje Pana Jezusa w zupełnej ciszy. Będziemy mieli w naszej parafii przestrzeń na spotkanie się z Panem, aby po prostu z Nim być.
Warto wysłuchać kazania ks. Adama Nackowskiego, który tłumaczy powody wprowadzenia tej adoracji i jej sens, a także udziela praktycznych wskazówek, jak ją dobrze przeżyć.
Pół godziny to czas, który mija bardzo szybko, gdy spędzamy go na czynności, którą lubimy. Odcinek ulubionego serialu, kawa wypita w dobrym towarzystwie, lektura książki, spacer - przykłady można mnożyć. Nawet nie zauważamy upływu czasu. A pół godziny z Panem? Pół godziny patrzenia na Kogoś, kto powinien być dla mnie najważniejszy. Powinien, ale czy jest? Pół godziny słuchania, a nie mówienia. Pół godziny trwania w milczącym uwielbieniu, a nie wypowiadania w myślach żadnych próśb. Przyjdź i przekonaj się, że to jest bardzo trudne. Nagle okaże się, że ta sama ilość czasu może wydawać się wiecznością. Ale nie zniechęcaj się, tylko ucz tej nowej dla większości z nas formy modlitwy. Modlitwy, która choć wydawać się może czasem zmarnowanym, to jest drogą zbliżenia się do Pana.
Warto przy całej tej sytuacji, która nas dotknęła spróbować znaleźć jej głębszy sens. Czy może nie jest tak, że Bóg daje zarówno nam jako wspólnocie parafialnej, ale i każdemu z nas z osobna jakieś znaki? Czy to wszystko co się wydarzyło jest jedynie dziełem przypadku? Kilkanaście dni przed pożarem mieliśmy problem z tabernakulum, którego nie dało się otworzyć. Przypadek? Być może, a może coś więcej? Pożar w parafii, której patronuje św. Florian - patron strażaków. To także być może kolejny przypadek, a może coś więcej? Parafia, która dopiero co obchodziła swój jubileusz 40-lecia, która można powiedzieć była materialnie w pełni wyposażona nagle w ciagu paru godzin niszczeje i wraca do stanu sprzed kilkunastu lat... Dlaczego? Może Pan chce nam zwrócić uwagę na coś innego?
Kościół - Dom Boga i nasz trzeba odbudować. I to jest oczywiste. Ale czy w tej całej trosce o sprawy materialne nie umyka nam to, że przecież mamy Pana! Możemy Go przyjmować w sakramentach. Nic nie zakłóca naszego udziału w Liturgii. Jeszcze nie tak dawno cierpieliśmy z powodu zamkniętych w pandemii kościołów. Nie mogliśmy przyjmować Komunii świętej. Dziś, chociaż kościół spłonął, to nadal mamy Pana! Czy to wywołuje w nas jakąkolwiek refleksję?
Dla mnie pięknym świadectwem wiary, a jednocześnie jakimś rachunkiem sumienia było pytanie, które obecnym w chwili pożaru na miejscu księżom zadał jeden z pierwszych strażaków przybyłych na miejsce pożaru, który najpierw zadbał o wyłączenie prądu, a potem zapytał - "Gdzie jest Najświętszy Sakrament?" i po uzyskaniu odpowiedzi zatroszczył się o to, by wynieść Go z kościoła. Strażak, który wiedział, że w kościele nie ma ludzi których trzeba ratować, który nie musiał narażać swojego życia wchodząc do mocno już zadymionego kościoła, świecki człowiek - zatroszczył się o to, co pewnie i dla niego było ważne, albo miał w sobie na tyle wrażliwości i szacunku dla Tego, co ważne dla innych, że chciał to uratować. Czy w obliczu tego zdarzenia nie warto spytać się samego siebie, jakie miejsce w moim sercu zajmuje Pan? Ile jestem w stanie dla Niego poświęcić?
A więc spłonął kościół, ale jest Pan. Zastanów się nad tym. Może właśnie ta adoracja będzie dobrą przestrzenią, aby wpatrując się w Niego pomyśleć nad tą i nad wieloma innymi najważniejszymi sprawami naszego życia. Może w końcu zechcemy posłuchać swojego serca, tego co ukryte w nim głęboko, własnych lęków, pragnień, uczuć, które tak wiele nam mówią o nas samych. Pan czeka i zaprasza. Nie bój się trudu spotkania z Nim.
Czytaj więcej...