Te słowa wypowiedział ks. Proboszcz na rozpoczęcie Mszy świętej sprawowanej w ostatnim dniu Oktawy Uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. W sposób symboliczny naszą wędrówkę symbolizowała codzienna procesja Eucharystyczna, którą przez osiem dni celebrowaliśmy.
Jednak na to zdanie należy spojrzeć w dużo szerszym kontekście. Nigdy na tej ziemi nie zdołamy zgłębić tego Kim Bóg jest i jak wielka jest Jego Miłość do człowieka. Bóg zawsze będzie wyprzedzał nasze myślenie i rozumienie tych wielkich tajemnic wiary. Podążać za Nim oznacza starać się poznawać Go coraz bardziej, aby jak gdyby „dostroić się” do Jego Obrazu, który przecież jest wyryty głęboko w każdym z nas.
Jedną z możliwości poznawania Boga jest dar Eucharystii. Im dłużej człowiek zastanawia się nam potęgą tego daru i im częściej Go przyjmuje, to tym bardziej uświadamia sobie, jak niewiele z tego daru pojmuje. Święta Tereska od Dzieciątka Jezus mawiała, że „gdyby ludzie znali wartość Eucharystii, służby porządkowe musiałyby kierować ruchem u wejścia do kościołów.” Tymczasem spójrzmy na nasze świątynie. Nie ma w nich tłoku. Nawet w niedziele nie ma żadnego problemu, aby zająć w kościele miejsce siedzące.
Jednak nie usprawiedliwiajmy się zbyt łatwo, że my przecież jesteśmy. Warto pomyśleć o tej chwili kiedy wracamy do ławki po przyjęciu Chrystusa w Komunii Świętej. Gdzie jest wtedy nasze serce? Gdzie podąża nasz wzrok? Ku czemu biegną nasze myśli? Czy to faktycznie jest czas, który jest dziękczynieniem Bogu za dar Jego tak bliskiej przecież obecności?
A kiedy Msza się kończy, to czy znajdujemy choć chwilę, żeby podziękować za to w czym mogliśmy uczestniczyć? A może natychmiast opuszczamy kościół spoglądając nerwowo na zegarek i wyliczając niejako czas przeznaczony na spotkanie z Bogiem. Przecież kiedy jesteśmy zaproszeni do kogoś, to bardzo często wychodząc po udanym przyjęciu czy spotkaniu jeszcze długo żegnamy się z gospodarzami w drzwiach dziękując za mile przeżyty czas. Jest to naturalny odruch naszego serca. Dlaczego więc wychodząc z Eucharystii takiego odruchu serca w nas tak często nie ma?
Bóg nie jest jakimś bliżej nieokreślonym bytem zamkniętym w tabernakulum. BÓG JEST OSOBĄ. A więc powinniśmy trwać z Nim w relacji, na wzór takich, jakie mamy z innymi bliskimi nam osobami. Chcesz dowiedzieć się kim Bóg jest dla ciebie? A pomyśl, jak zachowujesz się wchodząc do kościoła? Czy przyklękasz z pełną świadomością przed Kim i dlaczego klękasz czy może robisz to mechanicznie powtarzając gest, który tak naprawdę nie wyraża niczego, bo twoje serce za nim nie podąża. Prosty gest, a tak wiele może nam uświadomić.
Warto zrobić sobie rachunek sumienia ze swojego podejścia do daru Eucharystii, z wykonywanych gestów, z prawdziwości naszego dziękczynienia, z tego czy wraz z upływem życia nasza miłość do Chrystusa Eucharystycznego jest głębsza i czy przyjmowanie Komunii Świętej przynosi w naszym życiu dobre owoce?
Całkiem niedawno przeczytałam sugestię jednego z kapłanów, aby po przyjęciu Komunii Świętej wyobrażać sobie spotkanie z Jezusem w chwili swojej śmierci. Jest to praktyka rzeczywiście godna naśladowania. Przecież jeśli żyjąc na ziemi będę przyjmować Eucharystię z pełną świadomością tego z Kim się w tym momencie spotykam, to moment śmierci nie będzie napawał mnie przerażeniem, bo wpadnę w ramiona Tego, którego już doskonale znam i Kogo nie muszę się bać. Obyśmy podążali w naszym życiu za Chrystusem Eucharystycznym ucząc się od Niego prawdziwego rozumienia słowa Miłość i byśmy z tą Miłością mogli przeżyć wieczność.
foto: Piotr Zimnal
Komentarze